Κάποια θέματα όχι μόνο αποτελούν ακόμα και στην εποχή μας ταμπού και κουκουλώνονται συνεχώς, αλλά είναι τόσο δημοφιλείς οι παρανοήσεις και οι μύθοι γύρω από αυτά, που οι άνθρωποι δυσκολεύονται ακόμα περισσότερο να δουν την αλήθεια. Ένα από αυτά τα θέματα είναι η σεξουαλική κακοποίηση. Στο άκουσμα της λέξης «βιασμός» συνήθως φαντάζεται κανείς ένα ψυχοπαθή να επιτίθεται σε γυναίκες σε κάποιο σκοτεινό δρομάκι. Στην πραγματικότητα, όμως, πολλές φορές ο βιασμός συμβαίνει από πρόσωπα τα οποία το θύμα γνωρίζει, εμπιστεύεται ή και σχετίζεται μαζί τους.
Αυτό σημαίνει ότι το ίδιο το θύμα μπερδεύεται και δεν είναι σίγουρο πώς να αξιολογήσει αυτό που του συνέβη. Αναρωτιέται αν είχε μερίδιο ευθύνης. Υπάρχουν, άλλωστε, και τα κοινωνικά στερεότυπα. Τα θύματα ενοχοποιούνται, ο κόσμος υποθέτει ότι το άξιζαν, το ήθελαν ή λένε ψέματα. Ειδικά αν γνώριζαν τον βιαστή, ο κόσμος θα αποδώσει σε αυτά τις ευθύνες. Γνωρίζουμε από έρευνες πως οι άντρες ειδικά, αποδέχονται τους μύθους σχετικά με τον βιασμό πιο εύκολα από ό,τι οι γυναίκες.
Για να ξεκαθαρίσουμε λίγο τα πράγματα, να τονιστεί πρώτα πως ο βιασμός δεν είναι πράξη έλξης, αλλά πράξη καθαρής βίας. Ο βιαστής δεν επιτίθεται επειδή τον ελκύει το θύμα του ή επειδή είναι προκλητικά ντυμένο. Πρόκειται για πράξη κυριαρχίας, μίσους και φυσικά, σοβαρής ψυχοπαθολογίας. Στην περίπτωση που ένας άνθρωπος είναι μπερδεμένος για το αν αυτό που βίωσε ήταν βιασμός, αρκεί να σκεφτεί αν αισθανόταν φόβο. Αν ένιωσε ή προειδοποιήθηκε από τον θύτη πως αν δεν συναινέσει, τότε απειλείται. Ακόμα κι αν δεν αντιστάθηκε σωματικά σε αυτή την απειλή, πρόκειται για βιασμό. Να σημειωθεί πως και να υπήρξε κάποια αίσθηση απόλαυσης κατά την διάρκεια του βιασμού, αυτό δεν θεωρείται απόδειξη συναίνεσης, γιατί είναι αποτέλεσμα μιας αυτόματης φυσιολογικής αντίδρασης του σώματος στον σεξουαλικό ερεθισμό.
Ο βιασμός επηρεάζει το θύμα σωματικά και ψυχικά. Η σωματική βία οδηγεί σε τραύματα στο σώμα και ειδικά για τις γυναίκες στην γενετήσια περιοχή, στον κόλπο και στο περίνεο. Έχουν παρατηρηθεί ναυτίες, εμετοί, διάρροιες και δυσκοιλιότητα στα θύματα, ενώ η Walker (1994) ισχυρίζεται πως ένας σημαντικός αριθμός γυναικών που αναζητά ιατρική βοήθεια για το προ-εμμηναριακό σύνδρομο, και με χρόνιους πόνους στην λεκάνη, έχει εμπειρίες κακοποίησης είτε στην παιδική ηλικία είτε στην ενήλικη της ζωή. Σημαντικά είναι τα προβλήματα που προκαλούν οι σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες και παρατηρούνται στο 30% των θυμάτων βιασμού (Koss & Harvey, 1991). Σε ένα 5% των περιπτώσεων ο βιασμός έχει ως αποτέλεσμα την εγκυμοσύνη (Koss & Harvey, 1991).
Όσον αφορά στην ψυχική τους υγεία, το 76% των θυμάτων βιασμού εμφανίζει Μετατραυματική Διαταραχή. Αυτό σημαίνει ότι βιώνουν έντονο άγχος, είναι ευερέθιστα, έχουν διαταραχές ύπνου, εφιάλτες και δυσκολίες στην συγκέντρωση. Προσπαθούν να σταματήσουν να σκέφτονται την επίθεση αλλά έχουν flashbacks. Δείχνουν έλλειψη εμπιστοσύνης και θυμό ή καλύπτουν τα συναισθήματά τους. Σε αυτή την περίπτωση μπορεί να βιώνουν διάσχιση. Πρόκειται για έναν αμυντικό μηχανισμό, τον οποίο χρησιμοποιεί ο άνθρωπος για να απομακρυνθεί συναισθηματικά από ένα εξαιρετικά επώδυνο γεγονός, σαν να μην βρέθηκε ή σαν να μην βρίσκεται πραγματικά εκεί.
Είναι σημαντικό, λοιπόν, να έχουμε ξεκάθαρη αντίληψη για το τι είναι ο βιασμός, ώστε να μην αποδεχόμαστε και να μην διαδίδουμε μύθους. Η ενημέρωση είναι σημαντική για να βρουν το θάρρος τα θύματα να αποκαλύψουν το γεγονός στην δικαιοσύνη και να αναζητήσουν βοήθεια ειδικού, ώστε να διαχειριστούν αυτό που τους συνέβη.
Έλα σε επικοινωνία μαζί μου για να κλείσεις το ραντεβού σου. Κάνε το πρώτο βήμα προς την αλλαγή.